Konforu bombalamak!

Konforu bombalamak!

Ahmet Can Karahasanoğlu

Yaşlılık, vücudunuzun artık “bekle, biraz daha ağırdan al” demeye mecalinin kalmadığı evredir. Sonunda hayatın anlamını kavramışsınızdır. Tecrübeniz artmıştır, fakat o tecrübeyi kullanacak enerji başka bir galakside emekli olmuştur. Onca tecrübe ve fakat o tecrübeleri hayata geçirmek için gerekli sıvı kalmamıştır diz kapaklarınızda.

Gençken hiçbir şey bilmezsiniz, yürüyerek gidilecek yerlere bile koşarsınız, sanki dünyayı kurtaracakmış gibi. Oysa dünya, kurtarılmayı kimseye bırakmayacak kadar gizemlidir. Yani gençken cahil ama güçlü, yaşlıyken bilge ama güçsüz kalmanız, hayatın aslında adil bir yanını da gösterir. Her ikisine de aynı anda sahip olsanız, belki de yok oluş sürecini bile tetikleyebilirsiniz. 

Bunu kim bilebilir ki…

Hayatlarımız, tekerleği fırlamış bir araç gibi şarampole - ölüme - doğru son hızla ilerliyor.

 Her yeni bilgi, cehaletimizi biraz daha ortaya çıkarıyor.

Özgüven, sistemin empoze ettiği sahte tanrılıktır; bir tür küçük putçuluk oyunu diyebiliriz. Konuştukça işitmez oluruz, hüküm verdikçe yanılırız. Oysa hüküm verebilmek için sadece hükmetmek yeterli değildir. Kader seni hükmedebileceğin bir pozisyona getirebilir, ama hüküm vermek çok daha ağır bir yüktür.

Gazze’de gençler, çocuklar, yaşlılar hep birlikte ölüyor.

Devasa bir yıkım ve trajedinin ortasında, dünyanın gözü önünde — biz ve tüm Müslüman ülkeler dahil — bu büyük buhranı sadece seyrettik. Evet, sadece seyrettik; çünkü biz, savaşmayı kelimelerden ibaret sandık. Klavye şövalyeleri eşliğinde İsrail’e girdik, bölgeyi haritadan sildik. Çevir kazı yanmasın! Tarihin en kolpa adamları hüzünlü ve komik ülkemde bir araya geldi.

Dünyanın görünmeyen yasaları vardır ve cehennemi bu yasalar kesinlikle hiç şaşmaz. İşte Gazze, bu yasaların destanını yazdı. Artık hayat bir illüzyon. Müdahil olmadığında sen de illüzyonun bir parçasısın; ben de, o da, hepimiz. İnsan yaşamı bir sayıya endekslendiyse, vay o dünyanın haline ki vay...

Artık tiranlar eskisi gibi değil. Kravatlı, takım elbiseli ve son derece iyi rol yapabilen profesyonel bir demagoji tiranlığı türedi. Her şeyi tevil edebilen, her konuyu “anlayabilen” yeni dünyanın kahpe tuzaklarından biridir bu. İnsanlık, belki de o savaştaki bir bedeni, Yahya Sinvar’ı saran cesareti hissedebilmektir. Acıyı yönetmiş, yönlendirmiş bir beyinle kimse başa çıkamaz. “Sizin dünyanızın kirli polemikleriyle ilgilenmiyorum” tarzında şiirsel bir sopa fırlatışıyla anlatılır bu hâl.

Drone’u vurmak değil mesele. Asıl mesele, o hâlde bile en fiyakalı hareketi çekebilmektir. İşte o görüntü; yenilemez, yıkılmaz devrimci bir başkaldırıdır. Modern dünyanın kölelik sisteminden çıkmanın ilk adımı, konforu bombalamaktır. Sinvar, konforu bombalayan, yeni çağın zincirlerini kıran bir direnişçiydi. Bunun bir bedeli vardı elbette: yalnız başına bir binada şehit olmak...

Allahu Ekber… Beden zindanından kurtuluşun şiirini yazmak… Özgür bir kafa ama yalnız… Gazze ve o topraklar, insanlığın son duyarlı temsilcilerinin yaşadığı bir yer olarak tarihe geçecek.

O binaya girince anlarsın her şeyi; bir anda, çöl mistiklerinin aydınlanması gibi bir mucize yaşarsın. Ölümsüz hissedersin. Orada zaman, şehadet saatinde durur. Bu sınav dünyasında, herkesin kopya çekmeye çalıştığı bir zamanda “Bir adam vardı ulan, sınava kanıyla imza attı” diye ağlamak düşer bize. Korkakça, sadece edebiyat yaparak ardından yazıyoruz.

İşte bu yüzden bitmiyor Gazze’de savaş. Çünkü sadece konuşuyoruz. Slogan atıyoruz ve bağırıyoruz meydanlarda. İsrail’in hoşuna giden bir şey bu. Vatan Caddesi üzerinde bir Starbucks kafenin yürüyerek önünden geçerken tesettürlü modern ablalar gördüm, mekânın dışa açık bölümünde. Azımsanmayacak kadar insan, o kahve kupalarına doldurulmuş Filistinli bebeklerin kanını içiyorlardı. İçtikçe yüzlerindeki renk kırmızıya dönüyordu. Dinci, İslamcı, muhafazakâr olmanıza gerek yok; sadece insan olmak bile yeterli, orada kahve içmemek için. Bu kadar basit bir keyfi bile bombalayamıyorsunuz, ama İsrail orada masumları bombalıyor. İnsanlığın yüz karasısınız. Bir katilden farkınız yok.

Hindular, sûfiler, mistikler ve Kızılderililer... Hepsi, Yahya Sinvar gibi adamları anlattılar öğretilerinde. Hepsi, sahici bir ruh nasıl olmalı, bunun mücadelesini verdiler. Kelimeler ve zamanın ruhu değişiyor, ama soru aynı: Feda edecek neyin var?

Hesap sormaya kendimizden başlamalıyız, yoksa yolda kayboluruz. Bu yolun bir haritası yok; GPS’ler de çalışmaz. Sezgi, sadece ilham ve içindeki hayvan... Modern dünya otobanından — algıdan — dikenli, taşlı, bombalanmış çığlık sesleriyle dolu bir zihin anlaşılamaz. O bombalanmış mahallelerde binalar yıkıktır, sokaklar sisli... Ama yıldızlar, gece daha net görünür olur.