Şeyma Demircan Namazcı Mirat Haber'de yazdı: Geçen hafta çok paylaşılan ve yorumlanan bir video önüme düştü. Ben de biraz daha derinlemesine yorumlayarak paylaşmak istiyorum. Önce olayı anlatayım:
Şeyma Demircan Namazcı Mirat Haber'de yazdı: Geçen hafta çok paylaşılan ve yorumlanan bir video önüme düştü. Ben de biraz daha derinlemesine yorumlayarak paylaşmak istiyorum. Önce olayı anlatayım:
Deist bir baba, 12-13 yaşlarındaki Müslüman oğluyla restoranda sosis yiyor ve oğluna şöyle diyor:
“Sen Deist bir babanın Müslüman oğlusun, tercihine saygı duyuyorum, ama garsona sormamız gereken bir şey var.”
Garsona sosisin domuz eti olup olmadığını soruyor. Garson “Evet” deyince baba kahkahalarla oğluna dönüyor:
“Sen Müslümansın, Müslümanlar domuz yemez ama sen şimdi yedin.”
Çocuk mahcup bir şekilde, “Doydum” diyerek yemeyi bırakıyor. Baba ise alay etmeye devam ediyor: “Çok lezzetli ama hadi ye…” Ve tüm bu anları kaydedip sosyal medyada paylaşıyor.
Ben o sahneyi izlerken sosisin içeriğinden çok daha ağır bir şeyin farkına vardım: Çocuğun kalbine saplanan güvensizlik hissi.
Baba “saygı duyuyorum” diye başlamıştı ama yaptığı şey saygı değil, alaydı. Çocuğun en çok güvenmesi gereken kişiden gördüğü küçümseme, bir günlüğüne değil, bir ömürlük iz bırakacak.
Çünkü mesele sadece domuz eti değil; mesele güven. Çocuğun babasına olan güveni sarsıldığında bu çatlak kolay kolay kapanmaz. Güveni kırılan bir çocuk, sadece babasına değil, onun temsil ettiği değerlere de mesafe koyar. Büyük ihtimalle, çocuk babasının yapmak istediğinin tersine dinine daha çok bağlanacak. Çünkü yetişkinlerin yanlış tutumları, çocukların dini eğitimini doğrudan etkiler. Rabbim bu güzel çocuğu yolundan ayırmasın…
Ama benzer olaylar inançlı ebeveynler ve çocuklarıyla da yaşanıyor. Geçen hafta ben de oğlumla cuma namazına gitmiştim. Henüz yedi yaşına bile gelmemiş oğluma bir abi,
“Şortun kısa, namazın kabul olmadı” dedi.
Oğlumun gözlerindeki kırgınlığı görmeliydiniz. Küçük kalbine taş gibi oturdu bu söz. Namazının kabul olmadığı düşüncesiyle gözleri doldu.
Ben ona hemen şunu söyledim:
“Yok oğlum, olur mu öyle şey? Allah namazını kabul etmez mi hiç? O, kullarına, özellikle de çocuklara, sonsuz merhamet sahibidir.”
İşte bu sahneler bize şunu öğretiyor: Yanlış bir söz, küçümseyen bir tavır, alay eden bir kahkaha… Çocukların kalbinde dine karşı kapanan bir kapı olabilir. Bizim niyetimiz iyi olsa bile, çocuğun hissettiği şey başka olabilir.
Çünkü din eğitimi sadece bilgi vermek değildir; sevgi, şefkat ve güvenle işlenmeyen hiçbir bilgi kök salmaz.
Mesele çok daha derin: Çocukların inançla kurdukları bağ, büyük ölçüde ebeveynleriyle kurdukları bağın içinde şekillenir. Baba çocuğunu küçümsediğinde, anne sevgisini esirgediğinde, söylenen dini sözler ne kadar doğru olursa olsun tesir etmez. Çünkü çocuk dini, önce anne ve babasının davranışlarında görür.
Unutmayalım: Çocuklara dini değerleri öğretmenin yolu, onların kalbine saygı ekmekten geçer. Saygı görmeyen bir çocuk, anne babasının inançlarını benimsemez. Babasının davranışlarını sevmeyen çocuk, onun kıldığı namazı da sevmez. Annesinden şefkat görmeyen çocuk, onun başörtüsünü de sevmez.
Çocuklarla ilişkilerimizde temel mesele şudur: Onların kişiliklerini, seçimlerini ve inançlarını ciddiye almak. Eğer güveni kurabilirsek, gerisi kolaydır. O zaman, örnek aldıkları ilk kişi anne ve baba olur.
Ve belki de asıl ders şu: Çocuğun kalbine saygı ekmeden, ona hiçbir değer öğretemeyiz.
ŞEYMA DEMİRCAN NAMAZCI
İSLAMİ HABER “MİRAT”
