İran’da bir şeyler sessizce çöküyor… Ama bu kez ne bir füze sesi ne de bir patlama var. Şehirler, dükkanlar karanlık, evler soğuk ve musluklar kurudu.
İran’da bir şeyler sessizce çöküyor… Ama bu kez ne bir füze sesi ne de bir patlama var. Şehirler, dükkanlar karanlık, evler soğuk ve musluklar kurudu.
İran, bambaşka bir savaşta aynı anda üç cephede kriz yaşıyor: Su, gaz ve elektrik. Yazın 45 derece sıcakta şebekeler çöküyor, kışın santraller yakıt bulamıyor. Barajlar kurudu, yeraltı suları çekildi, şehirler susuz kaldı. Kırsal bölgeler boşaldı, sanayi durdu,
Tahran hem nüfus hem de altyapı sorunları yüzünden nefes alamaz hale geldi. Bir zamanlar “enerji devi” olarak bilinen ülke, şimdi kendi karanlığında yönünü bulamıyor. Çünkü bu kriz sadece doğada yaşananlarla ilgili değil; yılların hatalarının eseri. Ucuz enerji politikaları, yalıtımsız binalar, kaçak kuyular, plansız sanayileşme ve bozuk koordinasyon zinciri.
Hepsi, bugünkü çöküşün taşlarını yıllar önce döşedi.
Dünyanın en büyük doğalgaz rezervine sahip İran, kışın ısınamıyor. Barajların gövdesinde çatlaklar, şehirlerin zemininde obruklar, fuel-oil kullanımı ise hava kirliliğini bambaşka bir seviyeyi taşıdı. Halk artık alıştıkları bir “kesinti takvimi”yle yaşıyor. Elektrik ne zaman gider, su hangi saatte gelir, kimse bilmiyor.
Peki İran bu noktaya nasıl geldi?
Bu, sadece bir enerji arızası mı, yoksa devletin yapısal bir iflası mı? Rejim bu krizi yönetebilecek mi, yoksa bu kez içeriden mi çökecek?
