Yazar Hatice Kübra Tongar, yeni nesil annelerin yaptıkları hatalara değindi. Çocuklarda dini eğitimin nasıl olması gerektiğine de dikkat çekti.
Çocuğumuzla aynı safta değiliz, rakibiz. O karşıda ve bize rağmen bir şeyler yapıyor’ diye düşünürsek bu büyük bir problemdir. Pek çok anneden, ‘Beni gıcık etmek için yapıyor, beni yormak için yapıyor, sırf beni hasta etmek öldürmek için yapıyor’ cümlelerini duyuyoruz. Ergenlik öncesi her yaş dönemi çocuklar annelerine rağmen olumsuz davranışlarda bulunmazlar. Bulunuyorsalar neden bulunurlar? Ya bir duygu boşluğu vardır. Yani bir ihtiyacını göremiyor fark edemiyoruzdur. Oda o ihtiyacını dile getiriyordur ya da aynı bir yetişkin gibi içinde baş edemediği olumsuz bir duygu vardır. Olumsuz davranışta bulunuyorsak içimizde olumsuz bir duygu biriktiği ve baş edemediğimizdendir. Çocuklarda bu çok daha masumane bir sebeptir. Çünkü 7 yaşına kadar çocuklarda sol beyin gelişimi yok. Sağ beyin ve duygu geçişi çok aktiftir. O yüzden bir öfke nöbeti geçirdiğinde kendini yerlere atıyor. Çocuğun, ‘Annem bu oyuncağı şimdi alamadı ama sonra alacak’ diye bir mantık bilinci yok. Dolayısıyla size rağmen olumsuz davranmadığını bildiğiniz zaman o kadar rahat bakıyorsunuz. Ben 3 yaşındaki çocuğumun entrika peşinde dolaştığını düşünmek istemem. Bu beni yorar. Annelere de bunu söylüyorum. O yüzden anneler çocuklarını kendilerinin düşmanları ve rakipleri olarak düşünmesinler bir ekip ruhu oluşturursak eğer o zaman çocuk eğitimi çok daha rahat ve keyifli bir hale gelecek.
DİNİ EĞİTİM NASIL OLMALI
Biz çocuklarımıza namaz kıldırtmak, oruç tutturmak, tesettüre girmelerini sağlamak, sadaka verdirmek zorunda da değiliz. Ama bütün bunları sevdirtmek zorundayız. Bunu nasıl yaptırtabilirim demekten ziyade nasıl sevdirtebilirim demeliyiz. Burada ilk yapacağımız şey bunu gerçekten seviyor olmalıyız. Pek çok aile içerisinde namaz izlenen dizinin reklam arasında kılınır bir hale gelmişse o zaman oradan çok namazı seven bir çocuk çıkmaz. Anneler şunu bilmeli ki siz neye önem verirseniz çocuğunuz da ona önem verir. Kitap okumak için de böyledir. Bizim kültürümüzde ‘ben yapamadım çocuğum yapsın’ diye bir söz var. Böyle bir şey yok. Biz severek yapacağız ki çocuğumuzda severek yapsın. Allah’ı seviyorum demek Allah’ı seviyor gibi yaşamayı gerektirir. Biz bunu yapamıyorsak ibadet bilincimiz sevgi noktasında değilse bunun sıkıntısını yaşarız. İbadetleri çocuklaştırmak gerekiyor. Çünkü çocuktan taklit bekliyoruz. Tahkik beklemiyoruz. Bir çocuk seccadesi hazırlarken üstüne çocuğun sevdiği oyuncakla bir seccade hazırlamak gerekiyor. Annelerle bunu paylaşınca ama suret var olmaz diyorlar. Tamam da zaten o çocuğu da namaz farz değil ki. Burada benim yapmaya çalıştığım şey onun dünyasında ne varsa o dünyaya onu da adapte edebilmektir. Çünkü zaten o çocuk belli bir yaşa geldiğinde oyuncaklı seccade ile namaz kılmayacak. Şekil kısmına çok takılmamalıyız.
