İmam hatip lisesi 2. Sınıfda idim, Ramazan ayı bir apartmanın bodrum katında tuvaleti banyosu olmayan bir odada kalıyordum bir arkadaşımla, iftar vaktı çay demledik bir ekmek toz şeker ekmeği şekere kandırıyor yiyoruz. Kapı çalındı kapıyı acdım okulumuzun rahmetli müdürü, kumanya getirmiş bizim durumumuzu gördü ağlamaya başladı. Şimdi nerde o güzel öğretmenler, o güzel öğrenciler.

Bir öğretmen eskisi olarak.... Bu gâilesiz nesli üretmrkte üç basit unsur, çenteyi taşıyan anneler, okul kapısına kadar arabayı sokan,yirmi metre aşakta bırakıp,hadi çocuğum yürüver de ayakların açılsın diyecek eğitim yoksunu babolar ki evem otuz m.yukarıdan okula tepeden seyrediyom,veli korucuyla tartışıyor arabayla girip merdivene ayak bastırmak için,karşı yolan gelen gelen arabalarla sıkışma,dalaşmalar cebe. Üçüncüsü de velilerine benzer telkin/kısa uyarı yapmakta kılı kıpırdamayan pedagocik gailesi olmayan idareci ve öğretmenler. Anadolucası: Görmediğin oğlu olmuş,çekmiş şeysini koparmış.