Bayram duyguları
Bayram duyguları
Recep Öncel
Kurban Bayramı’nı idrak ediyoruz.
Çocukluğumdaki bayramları hatırladım.
Zilhicce ayı ilk on günü çok faziletlidir.
Babam bugünlerde oruç tutardı, bizler de arife günü oruç tutardık.
Arife öğle namazı cemaatle kılınır, kabir ziyaretleri yapılırdı.
Sırasıyla Sadrettin Konevi, Şemsi Tebrizi ve Mevlâna türbeleri ziyaret edilirdi.
Üçler, Yediler, Hacı Fettah, Musalla Kabristanlarında yatanlara, akrabalara, Fatihalar, İhlaslar, Yasinler okunurdu. Bütün bu ziyaretler esnasında ikindi namazı camilerde kılınır, akşama doğru eve gelinirdi.
Bayram sabahı Kapı Camii’nde namaz kılınır, Tahir Hoca Efendinin sohbeti ve müezzin Sarı Hüseyin Efendinin Kur’an-ı Kerim okuması dinlenirdi.
Sonra eve gelinir kurban kesimleri başlardı. Eğer büyükbaş kesilecekse kasap gelir, değilse rahmetli babam kurbanları keserdi. Bizler de ona yardım ederdik. Hatta öğren diye elime bıçak verirdi, ben de kurban derisini yüzmeye çalışırdım.
Bendeniz ondan öğrendiğimle yakın zamana kadar koyunları kendim keser, sonra derisini görevlendirdiğimiz arkadaşlara yüzdürürdüm.
Şimdi aman çocukların psikolojisi bozulmasın diye, kurban kesimi dahi gösterilmiyor. Çocuklar kurban kesimini sadece televizyonda izliyor ve et yiyince, Kurban Bayramı olduğunu anlıyorlar.
Bakınız, yıllardır yapılan propagandalarla adeta kurban kesmek bir suç gibi lanse edildi. Her yer kan oluyor, kirleniyor, sağlık açısından sakıncalı denildi. Tamam hijyen kurallarına dikkat edilsin, temizlik olsun, ama kurban kesmek kötü bir şey olarak gösterilmesin.
Buna karşın son zamanlarda Bağdat caddesinde, Çankaya’da köpek dışkıları her tarafı kapladı. Peki şimdi ne olacak, köpek söz konusu olunca, hijyen meselesi önemli değil mi?
Bugün bizim çocuklar elinde bıçak tutmayı bile bilmiyorlar. Bu işler sadece bilgisayar klavyesi tutmakla olmuyor. Yıllar önce vakıf başkanı olduğum zamanlarda (vakıf olarak büyükbaş kurban kesimlerini kesimhanede yaptırıyor, ama küçükbaş kurbanları vakfa ait bir yerde kesiyorduk) kasap yetmeyince, bizim öğrencilerden kesim yapacak kimse bulamadık. Azerbaycanlı öğrenciler ise, kesim işinde bize yardımcı oldular. Maalesef Türk öğrenciler bu işi beceremediler.
Ülkemizde çok oyunlar oynandı. Mesela, bir proje olarak Türkiye’de yıllarca çok nüfus artışı oluyor dediler, insanları olumsuz etkilediler ve sonunda nüfus artışı eksiye düştü. İşte kurban meselesi de tıpkı bunu gibi bir projedir ve insanımızı bu konuda negatif etkilemeyi amaçlamaktadır.
Bence kurban işini birde bu açıdan ele alalım. Çocuklarımıza bayramın ne olduğunu lafla televizyon ekranlarıyla değil, kesim yerinde göstererek öğretelim.
Bu memlekette maneviyat düşmanları, güya kurbana, et yemeye ve hayvanların ölmesine karşılar. Biz soruyoruz, Etiler’de et lokantalarında tüketilen ve Bodrum’da restoranlarda yenilen yemeklerdeki etler, nerden geliyor? (her halde ağaçta bitmiyor).
Kurban çok anlamlı bir ibadettir.
Hz. İbrahim’in Allah’ın emrine ve Hz. İsmail’in babasının isteğine itaatini ortaya koyan, müthiş bir teslimiyet örneği ve imtihan belgesidir.
Aynı zamanda sosyal yönü olan ve fakirlere et dağıtımı yapan bir uygulamadır.
Biz Kurban Bayramı sabahı hiçbir şey yemez iftarımızı kurban etiyle açardık. Sonra en seri şekilde etler ayrılır, fakir fukaraya ve eşe dosta dağıtılırdı. İlk gün hepimiz yorulurduk, ama farklı tatlı bir yorgunluk bir mutluluk hissederdik.
Sonraki günlere akrabalarla bayramlaşma olurdu. Büyüklerin elleri öpülür, bayram harçlıkları alınırdı.
Bayram sevinç günüdür. Küsler barışır, dargınlıklar ortadan kalkar, kucaklaşma kaynaşma olur. Bu güzel adetlerin devam etmesi gerekir.
Oysa şimdilerde bayramlaşmalar bitti, tatiller moda oldu. Antalya’da, Marmaris’te, Yunan Adalarında ya da yurtdışında seyahatler yeni konsept haline geldi.
Bakın, insanlar gündelik hayatın koşturması dolasıyla bir araya gelemiyorlar. Bayramlarda tatile gidiyorlar. Peki ne zaman görüşecekler?
Günümüzde, vakıflar güzel hizmetler yapıyorlar. Aziz Mahmud Hüdayi, Birlik, Diyanet, Ensar, İHH, MTTB vb. kurumlar çalışıyorlar. Türkiye’de ve Dünya’nın farklı coğrafyalarında, ihtiyaç sahiplerine kurban eti dağıtıyorlar. Müslüman kardeşlerimize hatta gayrimüslimlere bile yardım ediyorlar. Muhabbet duygularının gelişmesine vesile oluyorlar.
İslami değerlere ve bu müesseselere düşman olanlar aleyhte propaganda yaptılar. Ama vakıflar aynı zamanda deprem sel vb. sıkıntı zamanlarında da güzel işler başardılar. Bu kurumlarımızı tebrik ediyor, hizmetlerinin desteklenmesini istiyorum.
Bugün Türkiye’de marketler kurbanlık satıyor, bazı belediyeler kurban işine giriyorlar ama yapılan şeyler ibadetin sistematiğine pek uygun değildir.
Söylediklerimize ilaveten Kurban Bayramı’nda hepimiz üzen bir derdimiz var.
Derdimiz Gazze’nin halidir!
Aslında her gün ekranlarda seyrediyoruz.
Öfkeleniyor üzülüyor, maalesef kayda değer şeyler yapamıyoruz.
Gazze yanıyor.
Gazze açlıktan feryat ediyor.
Gazze susuzluktan inliyor.
Gazze bombalar altında yok oluyor.
Hepsinden öte Gazze ilgisizlikten ölüyor.
Ey Dünya, ey insanlar, ey İslam alemi,
Bunun hesabını nasıl vereceksiniz?
Gazze’de tarihte görülmemiş bir katliam var!
Eşi görülmemiş bir soykırım var.
Ve insanlık hâlâ, bakmakla yetiniyor!
Ve birileri, hâlâ Hamas terör örgütü diyor.
Ve bazıları, hâlâ İsrail seviciliği yapıyor.
Aslında, insanlık ölmüş de haberimiz yokmuş.
Bu bayram, olanları düşündüm.
Bu bayram, duygulandım.
Bu bayram, bayram yapamadım.
Aklıma ‘Kenar-ı bir Dicle’de Bir Kurt Dişlese Koyunu, Gelirde Adl-i İlahi Sorar Ömer’den Onu’ diyen Hz. Ömer geldi.
Aklıma Fransa Kralına ‘Ben ki Sultanlar Sultanı Süleyman Hanım, Sen ki Fransa Vilayeti Kralı Fransuva’sın’ Duydum ki dans diye bir şey icat etmişsin. Derhal bu rezalete son ver. Değilse atlarımın nal seslerini orada duyarsın’ diyen, Kanuni geldi.
Üzüldüm çok üzüldüm.
Ve dua ettim;
Allah’ım bizleri affet!
Allah’ım bizlere yardım et!
Allah’ım bize İslam izzetinin, adaletin, kardeşlik, sevgi ve barışın olduğu hakiki bayramlar lütfet!
Bu duygularla, Kurban Bayramınızı tebrik ediyorum.