Malazgirt’e Doğru

Roma (Bizans) İmparatoru’nun ordusuyla Anadolu’ya yaptığı bu seferler, Türklere hiçbir zarar veremedi.

Her zaman teşebbüs kabiliyetini elinde tutan Türkler, İmparator’un olmadığı taraflarda, Bizans topraklarını vurmaya devam ettiler.

Roma İmparatoru Romanos Diogenes (Roman Diyojen) büyük Türk ordusunu yok edip, İran’daki Türk merkezlerine kadar yürümeyi ve işi kökünden halletmeyi düşündü.

Bu niyetle, 13 Mart 1071’de İstanbul’dan çıktı. Emel ve ümitleri o kadar büyüktü ki; İslam’ın zuhûrunden önceki Bizans Eyaletleri’ni, Suriye’yi, Filistin’i, hatta Mısır’ı ardından Irak ve İran’ı almayı planlıyordu. Hatta ve hatta bu ülkelere, şimdiden Romalı genel valiler tayin etmişti.

Bu sıralarda, Selçuklu Türkleri ile Kahire’yi merkez edinen Arap ve Şii Fâtımi İmparatorluğu arasında şiddetli düşmanlık vardı. Sünni Abbasi Halifesi’ni tutarak Fâtımileri çok kızdıran Selçuklular; Kuzey Irak ve Suriye’deki Arap Devletçikleri’ni hakimiyetleri altına almışlar; Hicaz’da da eskisi gibi Abbasi Halifesi adına hutbe okutmaya muvaffak olmuşlardı. 

Mekke ve Medine’de Fâtımi nüfuzunun son bulması, Kahire’ye indirilmiş çok büyük bir darbeydi.

Fâtımi’leri sindiren Sultan Alp-Arslan, ani bir hücumla, Bizans’ın Doğu Anadolu’daki müstahkem kalesi Malazgirt’i ele geçirdi.

Buradan Halep’e geçen Türk Hakanı, burada Bizans elçilerini kabul etti.

Afşın Bey’in tarihi raporu da, eline burada ulaştı. Afşın Bey raporunda; Bizans’ın Anadolu’daki belli başlı askeri üslerinin ve levazım depolarının tahrip edildiğini, esas Bizans ordusu karşısında kazanılacak bir zaferin, Anadolu’yu Türklere tamamen açacağını bildiriyordu.

Bu raporu alan Selçuklu Sultanı, İmparator’u karşılamak üzere Anadolu’ya yöneldi…