Ecdâdın Savaş Taktiği

Osmanlı’nın yükseliş çağlarında (15 ve 16. Yüzyıl) kazandıkları savaşların eksiksiz tahlilleri maalesef yapılmamıştır.

Osmanlı Ordusu’nun, birçok defa kendisinden kat kat kalabalık Müttefik Avrupa ordularını perişan ettiğini yazan yerli ve yabancı kaynaklar; zaferi, Türk askerinin savaşçılığına, inancına ve esaretine bağlayarak geçiştirmişlerdir. Oysa ki bu zaferlere giden yol sanıldığından çok daha girifttir.

Mü’min-cesur ve savaşçı askeri, savaşa sürmeden önce, savaşın siyasî hazırlığı yapılırdı.

Savaşılacak devletin (çoğu zaman devletlerin) jeopolitik durumları masaya yatırılır, müttefiklerinden ayrı düşmesine çalışılır, diplomatik bir savaş verilirdi. Bu çok dikkat ve incelik isteyen bir işti.

Çünkü Osmanlı bazen, Fatih devrinde olduğu gibi, 20’den fazla devletle savaş halinde bulunurdu.

Savaşılacak kuvvetlerin hesabı yapıldıktan sonra, orduyu savaşa hazırlama çalışmaları başlardı.

Osmanlı ordusu, daima savaşa hazır, meslekleri askerlik olan bir kitleden oluşuyordu.

Ancak, orduyu toplamak ve savaş alanına intikal ettirmek meseleleri önemliydi. Ne kadar kuvvetin ne zaman ve nerede yığınak yapacağı ve hangi yollardan geçileceği, kararlaştırılırdı.

Bu yolların hangi konaklarında ne kadar yiyecek, yem ve cephane bulundurmak gerektiği hesaplanırdı.

Yol üzerindeki depoların mevcudu öğrenilirdi.

Geçilecek yol ve köprüler kontrol edilir, ne kadar zamanda ne kadar kuvveti geçirebileceği hesaplanırdı. Ordu, yürüyüşe geçmeden önce bütün yolları kontrolden geçirilirdi.