Hanımların hekiminin yine hanım olması, kız çocuklarının öğretmenlerinin ve ebelerin hanım olması elbetteki istenilen ve doğru olandır.
Kadınların fıtratına ve İslâm ahlâkına uygun diğer alanlarda çalışmalarında mahzur yoktur. Ancak nerede çalışırlarsa çalışsınlar evlerinden ve çocuklarından kopmalarında ciddî mahzurlar vardır. (..)
Ayrıca kadın, ayın belirli günlerinde rahatsız ve her zamankinden daha hassas ve gergindir. Ona, annelik görevi verilmiştir. Dolayısıyla belli bir süre hamiledir ve hamileliğin merhalelerini yaşar. Sonra dünyaya getirdiği yavrusunu bağrına basar; onu emzirir, bakar, besler, korur, gözetir. Ona gönlünü açar, sevgisini verir… Bütün bunlar erkeğin yapamayacağı ve asla küçümsenemeyecek şeylerdir.
ÇOCUKLAR İHMAL EDİLİYOR
Annesi ve babası çalışan çocukların uğradığı ihmal ise, gerçekten üzerinde düşünülmesi gereken bir konudur. Onlar annesi ve babası hayatta olan öksüz/yetimlerdir. Bu durum, günümüzde diğer öksüz/yetimlikten daha acı ve sayıca daha fazladır.
Şair şöyle der:
“Değildir yetim, anne ve babası, hayatın gam yükünden kurtulan,
Terk edip dünyayı çocuğunu geride boynu bükük bırakan.
Odur gerçek yetim; annesi daima uzakta duran, onu başıboş hayata salan,
Ya da babası durmadan meşgul olan…”
(Terbiyetü’l-Etfâl, 2/ 571)
Bu, her gün içimizde yaşanan gerçeklerin ifadesidir. Anne ve babası iş hayatının dışında da meşgul olanlar, gündüz yetimliğine ek olarak gece yetimliği yaşayanlar da var…
ÇOCUK BAKICILARIN TERBİYESİ
Bir nokta daha var. Annesi çalışan çocukların daha çok çocuk bakıcılarının eline kalışı, onların merhametine ve terbiyesine terk edilişi. Onların konuşma üsluplarını, dillerini alışı..
Bu, varlıklı âilelerde de yıldan yıla artan bir derttir. Anneler, çalışıyor olmasa bile, müreffeh hayatın özentilerini yaşar olmuşlardır. Ev işleri ve çocuk terbiyesi giderek hizmetçilere, dadılara terk edilmekte, değer ölçüleri yerli yerinden oynamakta, karmakarışık esen rüzgârlar, fırtınalar rengârenk eşya ile döşeli evlerde kol gezmektedir…
ÖMÜR BİTİYOR ÖMÜR
Bazen çalışan anneler görüyoruz. Aldığı maaşın nerede ise bütününü bakıcılara, çocuk yuvalarına, çalışan bir anne olmasından kaynaklanan ek masraflara veriyor… Belki daha fazlasını da. “O halde niçin çalışıyorsunuz” diye sorulunca da emeklilik hayallerini dile getiriyor. Biliniz ki bu bekleyişlerle ömür bitiyor, yavrular büyüyor, elden gider hale geliyor…
Anneler, çocuklarının aleyhine olsa da gerçekten çalışmak zorundalar mı? Âile saadetleri, geçimleri çalışmalarını mı gerektiriyor?.. Bunu çok iyi hesap etmeli. (Anne Babaya 50 Nasihat Kitabından kısaltılarak)
