Tehlike geçti mi?
Zor zamanlar, sadece günümüzü değil, hakiki dostlarımızı da bizlere gösterir.
Dostluğun karşılığı, sahip çıkmaktır. Bu hassasiyette olmayanın, samimiyetinden şüphelenmeliyiz. Bedel ödemekten kaçınandan, biz de sakınmalıyız.
Yol fırsatlarla doluyken, ‘yoldaş’ çok olur. Kalbî yakınlık olmayınca, birliktelik imkânlar kadardır.
Zorluk, bütün maskeleri indirir, makyajları siler. Şahsi menfaatini milletin ve devletin üstünde tutanları, zor zamanlarda tanırız.
Önemli ve kıymetli olan zor zamanda istikameti kaybetmemek, yoldan çıkmamaktır. Dalgaya göre dümen kıranlar, rüzgâra göre yelken açanlar, aynı yere gitseler bile, varamazlar.
Ölçümüz şudur: Zor zamanda kim ne yapmış, nasıl bir tavır sergilemiş?
15 Temmuz gecesi ve sonrası, iyi bir elek, tam bir turnusol oldu. Kahramanlar ve korkaklar, ayan oldu.
Biz, şahıslara, partilere ve cemaatlere değil, millete bakarız. Milletimiz kahramandır. Vefakâr ve cefakârdır. Basiret ve feraset sahibidir.
O gece, insanımızın irfanı, bütün oyunları sıfırla çarpmıştır. Cesaret esareti yenmiştir. Adanmışlar, aldanmışlara galebe çalmıştır.
Aziz milletimiz sessiz sedasız bir şekilde tarihi vazifesini yerine getirmiştir. Bir iç kanama gibi sessizce ilerleyen vatan evlatları, vazifelerini yapıp, kenara çekilmiştir.
Artık sıra devletimize gelmiştir: İmha edilmek istenenleri ihya etmek zorundayız. Vatan siperini dolduran insanların hakkını ve emeğini gözetmemiz gerekiyor.
Adamını bulan, imkânı yakalayan pazarlama ve ilişki profesyonelleri, emek ve liyakat sahiplerini geride bırakıyor. Binlerce insanın çabası, fedakârlığı ilgisiz kişilerin hanesine yazılıyor. Elbette üzülüyoruz.
Neydi en ağır kelime? Vebal.
Şehitlerimizin hakkını ve gazilerimizin hatırını gözetmeden attığımız adımların, yaptığımız işlerin, aldığımız kararların vebali ağırdır.
Bu uyarıdan sonra, bir de hatırlatma yapalım.
15 Temmuz darbe girişiminin ardından Yenikapı’da düzenlenen mitinge beş milyon insan katılmıştı. Bir de alana ulaşamayanlar vardı.
Peki, son üç yılda düzenlenen, 15 Temmuz programlarına katılan kaç kişi var?
Her geçen yıl artan, heyecan ve sayı azalması bize, bir şey söylüyor. Fikir veriyor.
Kendi adıma söyleyeyim: Bütün sıkıntılı, zorlu dönemlerdeki tavrımız ortadadır. 15 Temmuz gecesi de tavrımızı açık bir şekilde ortaya koyduk. Vatandan ve bayraktan yana olduk. Sonrasında düzenlenen hiçbir ‘demokrasi mitingine’ katılmadık. Demokrasi mitinglerine katılanların bir kısmı da zaten o gece meydanlarda yoktu.
Kıymetli büyüklerimiz, bunu biraz düşünsün. Biz devam edelim.
Darbe teşebbüsünün üzerinden yedi yıl geçti. Geçti mi gerçekten?
15 Temmuz darbe teşebbüsünün en önemli isimleri, yıllar sonra, ardı ardına röportajlar veriyor. Hulusi Akar, Zekai Aksakallı vesaire.
Her iki isim de özetle, aynı şeyi söylüyor: Her şey gördük ve buna rağmen içimiz rahat değil. Tehlike halen devam ediyor.
İstiklal Marşı’mızın “korkma” hitabıyla başlaması, öylesine yazılmış bir şey değildir. “Korkma” diyor. Demek ki ortada korkulan, korkulacak olan bir durum vardı.
Hüseyin Kazım Kadri, İmparatorluğun Tasfiyesi isimli eserinde; “Başımıza gelenlerden korkmadığımız için, bütün korktuklarımız başımıza geldi” diyor. Yüz sene önce söylenmiş bu söz, bugün için de geçerlidir.
Bununla birlikte: İstiklal Marşımızın ‘korkma’ diye başlaması, aynı zamanda bir cesaret göstergesidir. Korkulacak bir durum olmasına rağmen, asla korkmamız lazım geldiğini söyler. Dirayetli olmak, dağılıp gitmemektir bu.
Velhasıl…
Bütün çabamız 15 Temmuz’un tekrarlanmasına mani olmak yönünde olmalıdır.
Buradayız, bekliyoruz.