Kötü Koku

“Allah dostlarından birisi şöyle diyor: “Melekler, insanın iyi iş tutmaya niyet ettiğini, güzel kokusunu duyarak anlarlar.”

            Çocukluğumda, korkarak gittiğim camide başımı şefkatle göğsüne bastıran imamın ten kokusunu hiç unutamıyorum; Cennet kokusu dedikleri zaman burnuma hep o koku gelir.

            Bir ayakkabı boyacısı çocuğun, usulca ve yanık bir sesle, “Amca, boyayalım.” temennisine “peki” dedikten sonra, sevinçle fırçalarına sarılarak ayakkabımı boyamaya başladığında, ona;
            “Okula gidiyor musun?” diye sordum.
            “Evet, dördüncü sınıfa gidiyorum.” dedi.
            Üstü başı hiç iyi değildi; fakat cazgır bir çocuğa da benzemiyordu. Erken olgunlaşmış bir hali vardı. Sormaya devam ettim:
            “Annen baban var mı?”
            “Annem var, babam yok!”
            Yetimdi. İçimde ılık bir rüzgâr esmeye başladı. Tamam dedim; bu çocuğa sevinecek olduğu bir ücret vermeye niyet ettim. Tam o esnada ne oldu biliyor musunuz? Çocuk, ayakkabımın üzerinde gezinen fırçasını durdurdu, utangaç fakat gülümseyen bir yüzle, gözlerini gözlerime dikerek:
            “Amca” dedi, “Ne güzel kokuyorsun!”

            Allah dostunun yukarıdaki sözünü hatırladım; gözümde şebnem gibi yaşlar kabardı.

            Annelerimizin kokuları hep misk gibi kokar; çünkü o kokular cennet kokularıdır.Bazılarının ten kokuları iğrenç olduğu için parfümü icat etmişler. Rahmetli babaannemin teni bile gül gibi kokardı; çünkü bize karşı içi hep iyilikle dolu idi.

Ya sevgilinin kokusu?
                       Efendiler Efendisi, “Güzel kokular bana sevdirildi.” demiyor muydu?

            Biraz galiz olacak, ama teşbihte hata olmaz. Mis gibi kokan çilek, kiraz gibi meyveler yeriz. Yemeden önce, potansiyel olarak insana hizmet edecek oldukları için güzel kokarlar. Yedikten sonra, hizmetleri bittiğinden bir kısmı dışkı olur ve çirkin kokuya bürünürler.

            Demek ki, kötü niyetli insanların ruhun burnuna pis koku salmaları, onların niyet kokuşmuşluğundan kaynaklanmaktadır. Allah demiyor mu: “Müşrikler necistir. (pistir)” diye.”

Yukarıdaki satırlar, çok sevdiğim Dursun Ali Taşçı Hoca’ya ait. Ne yalan söyleyeyim bizimkilerde dahil basında çıkanonca basmakalıp yazının içinde kendine özgü buluşları, naifliği, samimiyeti ile beni çok etkiledi, düşündürdü yazı. Zaten Dursun Hoca aynı zamanda bir mesnevi şarihide olduğu için oldum olası sohbetinden de yazılarında da tatlı kokular gelir.

Ne var ki “güzel koku” soyu tükenen pandalar gibi nadir bir şey artık. Bunu siz de hissediyorsunuzdur muhakkak. Burnumuzu tutarak gezer hale geldik cemiyette. Sokağı da, sosyal medyasıda fena bir koku yayıyor… Dursun Hoca gibi sözlerinde taze bahçelerin kokularını taşıyanlar olmasa nefessiz kalacağız.

Tabii toplumun kötü koktuğunu söylemek belki işin en kolayı. Zoru ne peki? Zor olan şu soruya cevap vermek! Biz nasıl kokuyoruz? Kendi içimizde, gecenin karanlığı içinde kendi kendimizle kaldığımızda, insanlarla ilişki kurarken, iyi şeyler yaptığımızı düşündüğümüz o anda acaba nasıl bir koku yayıyoruz? 

               Bizim almadığımız kokumuzu çevremizdeki insanlar alıyorlar mı? Yaydığımız kötü  kokuyla gördükleri kişi arasındaki farkı anladıklarında hakkımızda ne düşünüyorlar? Boynunda yaftasıyla dolaşan bir suçlu gibi kötü kokumuzla her şeyden habersiz cemiyetin meydanında dolaşırken acaba nasıl görünüyoruz??? Bir sahtekar gibi mi yoksa?

            Dursun Ali Hoca bir sorular yığının içine attı beni yazısıyla. Bu sorularla daha uzun bir süre hemhal olmak istiyorum. Belki de siz de benim gibi niyetler ve “kokular” üzerine düşünmek istersiniz.