Yazınız beni çok etkiledi. Gerçek bir olaydan yola çıkarak kader üzerine bu kadar güçlü bir anlatı kurmanız muazzam. Son cümlelerde resmen tüylerim diken diken oldu. Emeğinize sağlık.

Yazınız, sadece bir olay anlatımı değil; aynı zamanda felsefi bir sorgulama gibi hissettirdi. Kaderin görünmez ama yön verici doğasını etkileyici biçimde yansıtmışsınız. Uçaktaki “boş koltuğun” sembolik anlamı ve “neden ben?” sorusuyla metni bitirişiniz oldukça güçlü. Gerçekten düşündürücü.

Hikâyenin her cümlesinde kaderin sessiz adımlarını duyar gibi oldum. Basit bir aksilik gibi başlayan olayın, hayat ve ölüm arasında ne kadar ince bir çizgi olduğunu anlatması… Çok sarsıcı. Boş kalan bir koltuğun bu kadar anlam taşıyabileceğini düşünmek bile insanın içine işliyor. Yüreğinize sağlık.

Yazınızı okurken zamanın nasıl aktığını fark etmedim. Kader, tesadüf, ölüm ve yaşam gibi soyut kavramları bu kadar dokunaklı bir hikayeyle harmanlamanız etkileyiciydi. Bhoomi’nin kaçırdığı uçak, Ramesh’in hayatta kalışı… Her satırda insanın içini ürperten bir kader örgüsü var. "Boş koltukta kader oturuyordu" cümlesi uzun süre aklımdan çıkmayacak. Kaleminize sağlık.

Ahmet bey yazılarınızı her hafta okuyorum ve çok güzel