• İSTANBUL
  • İMSAK
    00:00
    GÜNEŞ
    00:00
    ÖĞLE
    00:00
    İKİNDİ
    00:00
    AKŞAM
    00:00
    YATSI
    00:00
  • 0.0
  • 0.0
  • 0.0
Ahmet Gülümseyen
Ahmet Gülümseyen
1969 yılında Bayburt’ta doğdu. İlköğretim ve Liseyi Bayburt’ta okudu.1994-1998 Marmara Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Yüksek Okulu / Spor Yönetimini bitirdi. 2004 -2005-Ankara Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Yüksek Okulu (BESYO) / Yüksek Lisans Özel Öğrencisi.2016-2018-Gelişim Üniversitesi BESYO /Spor Yöneticiliği Bölümünde Yüksek Lisansını tamamladı. 2000-2002 Bağcılar Ensar Koleji Beden Eğitimi Öğretmenliği.2002-2005 Gençlik ve Spor Genel Müdürlüğü Spor Uzmanı /ANKARA.2005-2008 İstanbul Gençlik ve Spor İl Müdürlüğü-Spor Uzmanı.2008-2011 İBB Spor Etkinlikleri A.Ş.- Spor Tesisi Müdürlüğü. 2014-2018 İBB Spor İstanbul Engelliler Koordinatörü. Gazetecilik ve Televizyon tecrübeleri: 1993-1995 Foto-Maç Muhabirlik.1995-1997 Bakırköy Postası Dergisi (Spor Sorumlusu) 1995-1997 Fanatik Gazetesi-Anadolu Ajansı (Fahri Muhabirlik). Akit-Anadolu’da Vakit Gazetelerinde Köşe Yazarlığı 1997- Devam Ediyor. İstanbul Büyükşehir Beledisi WEB TV’de Spor Muhabirliği ve 2012 Avrupa Spor Başkenti Program Yapımcılığı. Akit TV’de ‘Spor Sohbetleri’ Program Yapımcı ve Sunuculuğu. Birçok spor branşında hakemlik ve antrenörlük belgesi sahibidir.
TÜM YAZILARI

Engellilik ve spor konusuna ‘vicdan penceresinden’ bakabilmek!..

30 Ocak 2022
A


Ahmet Gülümseyen İletişim: [email protected]

İnsanlığımızın gereğidir, sosyal hayatın içinde yer almak, insanlarla iletişim kurmak. İşitme, görme, zihinsel ve bedensel engelliler. Ülke nüfusunun ortalama 10 milyon, yaşadığı aile ve çevreyi etkileyen 30 milyona yakın bir nüfustan bahsediyoruz. Bu gerçekleri görmemezlikten gelmek, insani değerlerimizle bağdaşmayan bir durum olur. Daha da ileri giderek, bu durum ‘klinik’ vaka sayılır, ama bunu da asla kabul etmek istemeyiz! Bir uzvun eksik olması, sadece bedensel olarak eksik olma manasına gelir. Etrafımızdaki engelli bireylerin farkına varamamak ve çözüm üretememek, belli bir dönem sonra vicdani/insani çöküntü oluşturacağı gibi, zamanla da kişilik bunalımı yaşanmalarına sebeb olacaktır…

Engelli bireylerin toplum içinde problemsiz bir şekilde yaşamaları, bizlerin onları anlamamızla bağlantılı bir durum. Herkes üzerine düşeni yapmalı. Yapmamız gereken en önemli husus, engelliliğin ne olduğu, bir gün bizim de bu sürecin bir parçası olabilme ihtimalidir. Diğer konu ise engelli bireyler ve ailelerin içerisinde yer aldıkları, üstesinden gelmeleri gereken psikolojik ve sosyolojik problemler. Bunların ne olabileceği/olduğu konusundaki hususları, yine bu satırlarda zaman zaman yer vermeye çalışıyoruz. Engellilik ve etkileşim alanıyla ilgili konuları, sadece özel gün ve etkinliklerle sınırlamamak yerine, hayatın/yılın her döneminde/aşamasında hatırlanmalarının önemini bilmemiz gerekiyor…

Eğitim, engelli veya engelsiz bireylerin sosyal hayatın içerisine katılım sağlaması için önem taşımaktadır. Eğitimi alan birey kadar, çevresi de tutumu/yaklaşımı da önem taşımaktadır. Tüm bunları dillendirirken, yaşanmış ve kıssadan hisse alacağımız anılar geliyor aklımıza. Yamaç paraşütü yapmaya giden amputeli bir bireyin (bir ayağı olamayan) yüksek bir tepeden aşağıya atlamadan önce, görevlinin ona ‘inerken dikkat edin, ayağınızı sakatlarsınız’ sözlerine, engelli bireyin protezini göstererek, esprili bir şekilde ‘bize bir şey olmaz’ şeklinde cevabını hatırladık. Onlar bu hallerinden memnun ve mutlular. Peki, bize ne oluyor?

İstanbul Büyükşehir Belediyesi Spor İstanbul’da Engelliler Koordinatörlüğü yaptığımız döneme denk geliyor; bir gün, toplumda engelli olarak tanımlanan dezavantajlı, özel çocukları havuza getiren anne ve babalarla, seanslarla ilgili taleplerinin olup olmadığı konusunda tribünde sohbet ederken, veli grubu içerisinde bir hanımefendi, ‘Beyefendi gruba bir şeyler anlatmaya çalışıyorsunuz, ama havuz içerisinde bir çocuk boğuluyor’ şeklinde ani/sert bir çıkış yaptı. Arkamı dönüp havuz tarafına baktığımda, vücudunun tamamı suyun içinde sadece kafasıyla yüzen çocuğu fark ettim. Bu tür manzaraya alışık olduğumuz için, tekrar velilere dönüp, sadece kafasını kullanarak, üstelik olimpik havuzda (elli metre) yüzen çocuğun yakınının kim olduğunu sorduğumda, bir hanımefendiden ‘benim çocuk’ cevabını aldım. Kendisine, az önce bir velimizin ‘Çocuk boğuluyor…’ çıkışına karşın, çocuğu boğulan bir anne olarak neden soğukkanlı hareket edip, aynı tepkiyi kendisinin göstermediğini sordum! Aldığımız cevap, ‘Benim çocuğum beş yıldır yüzüyor. Doğuştan olan rahatsızlığına bağlı olarak, tekerlekli sandalyede hayatını idame ettiriyor. Yapabileceği spor sadece yüzme ve havuza geldiğimizden bugüne kadar böyle yüzüyor, oldukça da mutluyuz…’ Doğumundan itibaren bedeninin yüzde seksenini kullanamayan, yüzme sporuyla hayatını kaliteli şekilde sürdürme çabası. Bilgi eksikliğine bağlı, kendine göre de haklı olarak da tepki gösteren hanımefendiye, özel (engelli) çocukların katıldığı yüzme seansında çocuğunun olup olmadığını sorduğumuzda, çocuğunun bir sonraki normal seansa katılım gösterdiğini ve engelli seansını merak ettiği için izleyici olarak tribünde yer aldığını, mahcubiyetle belirtti. İşte o an anladık ki, bir hususta bilgi sahibi değil isek, yanılma ve hataya düşme payımız da o denli yüksek. Bilinçlenmemiz ve bilgilendirmemiz gerekiyor…

Bir başka örneğimiz ise, özel gereksinimli (engelli) bireylerin toplum tarafından bilinilirliği üzerine. Yine geçmiş yıllarda, bazılarının eli, bazılarının kolu veya bacağı olmayan özel çocukların katılımıyla gerçekleşen yüzme organizasyonunda tribünde, duygulara tercüman olabilmek, konunun hassasiyetini özel haber yapıp kamuoyuyla paylaşmak için, kameramızla öğrenci velilerinin içerisindeyiz. Mikrofonu uzattığımız bir dezavantajlı (engelli) çocuğun velisi, yüzünü kameradan kaçırıp ‘çekmeyin beni’ şeklinde tepki gösteriyor. Bu esnada, hemen yanı başındaki bir başka hanımefendi, ‘Bunda utanılacak, çekinilecek, dahası ayıplanacak ne var ki? Çekin bizleri. Çekin ki tüm insanlar sesimizi duysun…’ şeklinde isteğini hatırlıyorum da. O vakit merakımızı gideren açıklamayı, yine kendisi yapıyordu; ‘Çekin ve haber yapın ki, tüm kamuoyu bilgi sahibi olsun’. Özel insanların hayatlarının tanıma ve onların ayrıcalıklı insanlar olduğunu bizlerin bilmesi gerekiyor….

Egzersiz ve sporun bireyler üzerinde etkisi kadar, onların toplumu oluşturan her bir birey tarafından fark edilmesi de önemli. Bunun için ne uzun uzadıya bir arayış, ne de derinden bir düşünceye dalmaya gerek var. Çevreye/olaylara gerçekçi bir gözle, vicdan penceresinden bakmamız gerekiyor. Toplumu oluşturan bireyler olarak, böyle hareket etmeye bizlerin ihtiyacı var. Yine Kafdağı büyüklüğünde çeşitliliği olan ‘Ne yapabiliriz ki?’ soruların/bahanelerin arkasına sığınmaktan daha çok, bugüne kadar ertelediğimiz hususları gözden geçirmek ve yola koyulmak, en anlamlı/gerçekçi hareket olacaktır. Sözün özü; gayret bizden, zafer Allah’tan inşallah…

Haberle ilgili yorum yapmak için tıklayın.

Yorumlar

Bahçekapılı

Engelli bireylerin yaşama dair aktiviteler ile yaşam standartlarını yükseltmek için her türlü gayretiniz saygı ile destekler bu konuyu sürekli gündemde tuttuğunuz için teşekkür ederim

M.Salih Güveli

Toplumu bilinçlendirme ve emekleriniz için, ALLAH razı olsun
x

WhatsApp İhbar Hattı

+90 (553) 313 94 23