Andrea Reese, Pasung ya da Disorder adıyla yayınlanan belgeselin hazırlık sürecini şu sözlerle anlattı: “Şartlar korkunç olsa bile, kapıdan kolaydı. Esas zor olan ve üzücü olan gitmek oldu.”

Evi’nin halüsinasyonları 15 yaşındayken başlamış. Ailesi, Evi’ye attığı tahta yatak için fazladan para ödemiş.

Burası Jakarta’daki Galuh Hastanesi. Devlet lisans verdiği bu hastanenin iki aylık yemek ihtiyacını sağlıyor, konaklama ise kafesi andıran hücrelerde yapılıyor. Kadınlarla erkekle tel bir örgüyle ayrılıyor.

Muhammed, (solda) toplu bir iyileştirme seansı gerçekleştiriyor. Bu seanslarda hastalar gün boyunca bitki çayı içiyor, dua ediyor, istifra ediyor ve sonunda hipnotik transa giriyorlar.

Akıl hastalarının bu içler acısı durumunu belgeselleştiren Andrea Reease çalışmasının sonunda istediği etkiyi oluştıuramamış. Endonezya'daki akıl hastanelerinin şartların hala kritik, iyileşme süreci çok yavaş ilerliyor.

Endonezya devletinin uluslararası basının söylediklerine kulak asmadığını söyleyen sanatçı, belgesele devam etmeyi planlıyor.

Seapudin’s (sağda) 9 yıldır engelli. Bacakları hareketsiz kalan hastanın kemikleri iyice zayıflamış.

Saimun, 5 yıldır tahta bir bacakla yaşıyor. Kırk yaşındaki hasta konuşamıyor ve kendisi gibi akıl hastası olan abisiyle beraber kalıyor. İki kardeş ve anneleri komşularının yardımlarıyla ayakta kalıyor.

Endonezya’nın en iyi akıl hastanesi olan Wediodining Lawang Psikaytri, yaşlılar için bir bölüm açan ilk hastane.