Türklerde İslam öncesi ve sonrası ağlamaya büyük önem verilmiş, burada kadın-erkek feryad ederek, dövünerek ve yüz-gözlerini yırtarak, bağırlarına taş basarak, acılarını yaşayana ve ölüye göstermişlerdir.

Ölüm haberini alan kimsenin ilk yaptığı şey, siyah matem kıyafeti giymekti.

İslam öncesi ve sonrası siyah, ölümün rengi olmuş, yaşarken pek tercih edilmemiştir.

Osmanlı'da idam edilecek kimseye de siyah kaftan giydirilerek, ölümü ima edilirdi.

Ölüm sonrası atlar da matem ve yas havasına sokulurdu.

Ölen kimsenin varsa atlarının eyerleri ters çevrilir, kuyrukları kesilir ve atların göz altlarına kül veya tuz atılarak, gözlerinin yaşartılması sağlanırdı. Böylece atın da yas tutması sağlanırdı.

Ölüm sonrası yakınlar, ölenin başına toplandıklarında ilk yaptıkları şey de, mum ve tütsü yakmaktı.

İslam öncesi ve sonrası buhurdan ile tütsü yakılmaya önem verilmiş, Osmanlı'da türbelere konulan şamdanlar ile mum yakılmaya devam edilmiştir.