Yaşı kemale ermiş bir dostu anlattılar… Bir akşamüstü Metroda yanına kucağında bebeğiyle bir anne oturmuş. Fakat yüzü örtülü bebek olağandan küçük görünmüş gözüne.
Şevket Hüner yazdı:
Annesinden izin alıp bebeğin yüzüne açtığında merakı daha da artmış.
Zira bebek çok küçük olmasının yanında yeni doğmuş özellikleri taşıyormuş.
Sonra bebeğin ne zaman dünyaya geldiğini sormuş.
Ayaktaki kocasının yüzüne mahcubiyetle bakan kadın ‘Bu sabah’ demiş.
Bu konuyu yanlış anlayıp şikâyet etmesinden korktukları için doğum belgelerini göstermişler.
Arkadaşım, "Daha bu sabah doğan bebeğin akşam vakti metroda ne işi var" diye sormuş.
Gözlerini yerden kaldırmadan evlerinin metro durağına yakın olduğunu mırıldanmışlar.
O, her zaman sağ cebinde muhafaza ettiği infakını bebeğin kundağına iliştirivermiş.
Arkadaşım o günden itibaren toplu taşım araçlarında akıllı telefonuyla oynamayı bırakmış.
Hatta yanında taşıdığı kitapları okumayı bile terk etmiş.
Bunların yerine ne mi yapmış?
Çevresindeki insanları dikkatlice süzüp herhangi bir şeye ihtiyaçları var mı diye bakmış.
Yani Allah’ın rızasına ulaşmak için vesileler aramayı çoğaltmış.
Sahi en son çevrenize baktığınız zaman hangi yoksunluğu fark ettiniz?
Fark ettiğiniz yoksunluklara müdahale edememekten dolayı hiç üzüldüğünüz oldu mu?
Eğer çevrenize dikkatle bakarsanız bu şehirde ne kadar çok aç insan olduğunu görürsünüz.
Belki de ilk adım olarak herkesin gözü önünde yemek yeme alışkanlığınızı bırakırsınız.
Sonrasında ihtiyaç sahiplerini doyurmanın şişmanlatmadığını fark edeceksiniz.
Yani en faydalı diyetin yiyeceğinizi ihtiyaç sahipleriyle paylaşmak olduğunu göreceksiniz.
Üstelik kardeşlerinizle yaptığınız bu ortak aktivite kalbinize de iyi gelecek…
