Açılan mezarlardan çıkarılan ölülerin üzerlerindeki giysiler temizleniyor, gerekirse yenileri giydiriliyor.

Aile üyeleri, ölmüş akrabalarının mezarlarını tek tek açıp cesetleri dışarı çıkarıyorlar.

Sonrasında da ölülerini yeni giysileri ile birlikte kasabanın etrafında gezdiriyorlar.

Yerel halk, öleli yüzyıllar olsa bile aile üyelerinin hala kendileriyle birlikte olduğuna inanıyor.

İnanışa göre ölen kişinin ruhu bir gün mutlaka o kişinin bedenine geri dönecek.

Amerika'da Miriam Marie adlı kadının vasiyetini görenler şaşkına döndü.

Öldükten sonra arkasından ağlanmasını istenmeyen Marie, cenazesinin bir parti ortamında ziyaret edilmesini istedi. Kadın bu isteği ise dünya gündemine oturdu.

19. yüzyılda fotoğraf çektirmek oldukça lükstü. Ancak yakınlarını kaybeden insanlar ilginç bir geleneği sürdürerek cansız bedenlerle fotoğraf çekiliyorlardı.

Post mortem fotoğraflar ise ölen kişiyle son bir anı olması için çekilen fotoğraftır.

Üstüne üstlük bu durum Avrupa ve Amerika’da oldukça yaygındı.

Konunun kaynağı 15. yüzyıla dayanıyordu.

O zamanlar ressamlar, ölen rahiplerin resimlerini çizerlerdi.

Şimdi geriye dönüp baktığımızda bu biraz çılgınca görülebilir.

Ama ölü kişinin yakınları ölünün resminin çizilmesindense…

Fotoğraf çektirmeyi tercih ederlerdi.

Özetle amaç ölen kişinin ardından son bir anı bırakmaktı.

Ölen kişilerin daha önce çektirdikleri herhangi bir fotoğrafı yoktu…

Aile bireyleri de hatıra kalması amacıyla ölülerini canlı gibi giydirir, süslerlerdi.

Fotoğraflarda genelde diğer aile bireyleriyle birlikte poz verilirdi.

Bu fotoğraflar üzerine birçok yazarın tezler geliştirdiği…

Fotoğraf sanatçılarının ise araştırmalar yaptığı bilinir.

Bu arada dikkatli baktığınızda bazı fotoğraflarda o dönemde pozlama tekniği uzun sürdüğü için…

Ölü kişiler canlı ve net çıkarken…

Fani kişiler flu bir şekilde çıkmıştır.

Bazılarının ise ölü mü yoksa diri mi olduğunu ayırt edemeyebilirsiniz.